پرسه‌زن

اصفهان من هم شاید همین عکس‌ها باشد. همین عکس‌هایی که مجله‌ی سرزمین من با تیتر روی جلد اصفهان، شهر ‏همیشه بهشت چاپ کرده است. اما توضیحات پای عکس‌ها این‌ها نیست... ‏از من نخواهید که قصه‌ی هر عکس را بگویم. نهایت می‌توانم به تداعی ذهنی کلمات بسنده کنم... که سکوت «من مرد ‏تنهای شبم» اجازه‌ی روده‌درازی و قصه‌گویی نمی‌دهد به من...‏اصفهان نقش‌جهان است و نقش‌جهان گوشواره‌های صدفی با نقاشی آبرنگ گل سرخ.‏اصفهان کاخ چهل‌ستون است و چهل‌ستون اولین عکس دو نفره با زمینه‌ی چمن‌های سبز پشت ساختمان.‏کاخ هشت‌بهشت= جگرکی پارک، انتهای باغ هشت‌بهشتپل فردوسی= اسلایسرهای تک‌نفرههتل عباسی= صبحانه‌های لذیذکافه رست= تنها کتاب تقدیم‌نامچه دارکلیسای وانک= شمع‌های توی شمعخانه ی پشت کلیساجلفا= شربتخانه‌یی که بعد از سال‌ها حس رهایی و آزادی داده بودناژوان= یک حمله‌ی ناشیانه و ناز بودن شاخسار درختانی که بر مسیرهای دوچرخه‌سواری ریسه بسته بودندچهارباغ= جدا جدا راه رفتن.‏و ترمینال کاوه= جدایی... فرودگاه امام خمینی...‏